Εάν πάτε να δώσετε αίμα, το πρώτο που θα σας ρωτήσουν τώρα πια είναι το "πού μένετε". Επειδή αποκλείονται συνεχώς και νέες περιοχές από την Αιμοδοσία, καθώς το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ. (Κέντρο Ελέγχου & Πρόληψης Νοσημάτων), με βάση τα κρούσματα που αναφέρονται, βγάζει προληπτικά περιοχές εκτός, ώστε να αποφευχθεί και το απειροελάχιστο ενδεχόμενο μετάδοσης μέσω αιμοληψίας, κάτι όμως που αυξάνει τις ανάγκες σε αίμα!
Οι περιοχές που είναι πλέον "αποκλεισμένες" από τα Κέντρα Αιμοδοσίας φαίνονται στους παρακάτω χάρτες Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Ξάνθης και είναι προς στιγμήν:
- Δήμος Σπάτων –Αρτέμιδος
- Δήμος Παλλήνης
- Δήμος Παιανίας
- Δημοτικό Διαμέρισμα Πικερμίου
- Δήμος Σπάτων-Αρτέμιδος/Π.Ε. Ανατολικής Αττικής
- Δήμος Παλλήνης/Π.Ε. Ανατολικής Αττικής
- Δήμος Παιανίας/Π.Ε. Ανατολικής Αττικής
- Δημοτικό Διαμέρισμα Πικερμίου/Π.Ε. Ανατολικής Αττικής
- Δήμος Αμαρουσίου / Π.Ε Β. Τομέα Αθηνών
- Δήμος Ηρακλείου / Π.Ε Β. Τομέα Αθηνών
- Δήμος Βριλησσίων / Π.Ε Β. Τομέα Αθηνών
- Δήμος Πεντέλης / Π.Ε Β. Τομέα Αθηνών
- Δήμος Χαλανδρίου / Π.Ε Β. Τομέα Αθηνών
- Δήμος Μαρκοπούλου Μεσογαίας / Π.Ε Ανατ. Αττικής
- Δήμος Αμπελοκήπων-Μενεμένης/Π.Ε. Θεσσαλονίκης
- Δήμος Κορδελιού-Εύοσμου/Π.Ε. Θεσσαλονίκης
- Δήμος Ωραιοκάστρου/Π.Ε. Θεσσαλονίκης
- 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Δήμου Θεσσαλονικέων
- Δήμος Ξάνθης / Π.Ε Ξάνθης
- Δήμος Τοπείρου / Π.Ε Ξάνθης
- Δήμος Αβδήρων / Π.Ε Ξάνθης
Όπως αναφέρει το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας, ο ιός του Δυτικού Νείλου εντοπίστηκε για πρώτη φορά, το 1937, σε μια γυναίκα με εμπύρετο νόσημα στην Ουγκάντα, στην επαρχία του Δυτικού Νείλου απ’ όπου και πήρε το όνομά του. Η πρώτη μεγάλη επιδημία στην Αμερική έλαβε χώρα το 1999. Στην Ευρώπη, η πρώτη μεγάλης κλίμακας επιδημία συνέβη το 1996 στο Βουκουρέστι και η δεύτερη στη Ρωσία, το 1999.
Ο ιός μεταδίδεται μέσω τσιμπήματος του κοινού κουνουπιού (Culex spp) το οποίο προηγουμένως είχε τσιμπήσει ένα άρρωστο από τον ιό πτηνό. Προσβάλλει κυρίως τα πτηνά, τα άλογα και τον άνθρωπο. Λιγότερο συχνός τρόπος μετάδοσης είναι μέσω μετάγγισης μολυσμένου αίματος, ενώ έχουν παγκοσμίως αναφερθεί μεμονωμένα περιστατικά μετάδοσης μέσω μεταμόσχευσης, από τη μητέρα στο έμβρυο, με το θηλασμό, με το χειρισμό άρρωστων ζώων ή μολυσμένων δειγμάτων από άτομα που δουλεύουν σε εργαστηριακό περιβάλλον.
Συμπτώματα
- Το 80% των ατόμων που μολύνονται από τον ιό, δηλαδή οι 4 στους 5, δεν εκδηλώνουν κανένα απολύτως σύμπτωμα οπότε μπορεί να έχουν μολυνθεί με τον ιό κάποια στιγμή στη ζωή τους και να μην το γνωρίζουν.
- Το 20% αυτών που μολύνονται εμφανίζουν ήπια κλινικά συμπτώματα όπως πυρετό, πονοκέφαλο, πόνο στους μυς και τα κόκκαλα, δερματικά εξανθήματα συνήθως στον κορμό και διόγκωση των λεμφαδένων. Από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης των συμπτωμάτων, μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα 2- 14 ημερών, περίοδος που μπορεί να παραταθεί σε ασθενείς με διαταραχές του ανοσοποιητικού τους συστήματος. Τα συμπτώματα διαρκούν 5- 7 ημέρες και υποχωρούν.
- Λιγότερο του 1% των ατόμων που μολύνονται από τον ιό, θα εμφανίσουν σοβαρή κλινική εικόνα με συμμετοχή του κεντρικού νευρικού συστήματος (μηνιγγίτιδα/ εγκεφαλίτιδα). Τα συμπτώματα της σοβαρής νόσου περιλαμβάνουν τον υψηλό πυρετό και έντονο πονοκέφαλο, τον αποπροσανατολισμό και τις διαταραχές συμπεριφοράς, τους σπασμούς, την παράλυση, το κώμα.
Τα άτομα που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο για σοβαρή νόσο και θάνατο είναι οι ανοσοκατασταλμένοι ασθενείς και οι άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών, που λόγω και άλλων νοσημάτων, έχουν επιβαρυμένο ιστορικό.
- Το 20% αυτών που μολύνονται εμφανίζουν ήπια κλινικά συμπτώματα όπως πυρετό, πονοκέφαλο, πόνο στους μυς και τα κόκκαλα, δερματικά εξανθήματα συνήθως στον κορμό και διόγκωση των λεμφαδένων. Από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης των συμπτωμάτων, μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα 2- 14 ημερών, περίοδος που μπορεί να παραταθεί σε ασθενείς με διαταραχές του ανοσοποιητικού τους συστήματος. Τα συμπτώματα διαρκούν 5- 7 ημέρες και υποχωρούν.
- Λιγότερο του 1% των ατόμων που μολύνονται από τον ιό, θα εμφανίσουν σοβαρή κλινική εικόνα με συμμετοχή του κεντρικού νευρικού συστήματος (μηνιγγίτιδα/ εγκεφαλίτιδα). Τα συμπτώματα της σοβαρής νόσου περιλαμβάνουν τον υψηλό πυρετό και έντονο πονοκέφαλο, τον αποπροσανατολισμό και τις διαταραχές συμπεριφοράς, τους σπασμούς, την παράλυση, το κώμα.
Τα άτομα που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο για σοβαρή νόσο και θάνατο είναι οι ανοσοκατασταλμένοι ασθενείς και οι άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών, που λόγω και άλλων νοσημάτων, έχουν επιβαρυμένο ιστορικό.