![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglJWzEWLybZDo2GS-tMr3BukdqYc3CeI5oCRxLtaz09RpgKED4jz4eOS1GNsWBW6Wh-vCXI56CiGVU5wJefTF4rhZNHCxY9YMfcSfC1Vk87LgBZpcbWDH6NHiFG-SI6BQsJrH9Ot6CG4EG/s320/%25CE%25A3%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2591+%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A3+5.jpg)
ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
Κωστής Παλαμάς
Δέσποινα,
κανένα φόρεμα τη γύμνια μου
δε φτάνει να σκεπάση,
η μοναξιά μου είναι σαν τ’ άδειο, σαν τ’ αλόγιστο
χυμένο προτού νάρθη η πλάση,
η αρρώστια μου βογγάει σαν τα μεγάλα δάση
καθώς τα δέρνει η μπόρα.
Ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Εσύ παρθένα, εσύ μητέρα,
κι από δροσιά, κι από κελάϊδισμα
στάλα του αιθέρα,
ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Δέσποινα, στήριξέ μ’ Εσύ και μη μ’ αφήσης.
Δέσποινα,
βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα,
με γονατίζει το στοιχειό της θλίψης.
Υψώσου ποιος μου λέει; δε δύναμαι,
δύνασαι κάτου Εσύ ως εμέ να σκύψης;